jueves, 27 de noviembre de 2008

Here I go again

Ni en mis mejores sueños podía esperar que las cosas empezasen a rodar tan bien como lo están haciendo desde que regresé (huí, puse tierra -mar, mejor dicho- de por medio). He conseguido un coche por cuatro duros que funciona a la perfección, gracias a la mediación de un amigo -siempre los amigos-, llevo una semana trabajando, he tenido una cita con V. muy prometedora, y veo la vida de otro color. Porque realmente lo vi todo muy negro y llegué a creer que no saldría del pozo, y temí que si lo conseguía sería con secuelas que necesitarían ayuda especializada. Que me iba a quedar tocado, vaya.

Lo único que impide que la situación no sea como para tirar cohetes es mi separación de la niña. No hace ni un mes que no la veo y me parece que hace siglos. Es lo que hay, ya me he hecho a la idea de verla cuando las circunstancias lo permitan, pero no deja de ser una faena enorme.

Por lo demás, muy animado, a pesar de que la situación económica me tiene asfixiado. Al menos estoy ejerciendo de nuevo mi profesión, no ocupando la plaza de la que estoy de excedencia, sino cubriendo una plaza interina. Me ha tocado un grupo de trabajo estupendo y estoy muy a gusto, reciclándome en muchas facetas del oficio, que me hacía falta. Lo único malo es que es en una ciudad a cincuenta kilómetros de mi casa y no gano para gasolina. Tendrá una duración de tres meses, pero espero que igual que ha surgido esta oportunidad, tenga otras cuando finalice el contrato.

Me he dado cuenta de lo importante que es tener una familia y unos amigos que se preocupan por ti. Saber que están ahí para lo que sea, sin condiciones. Y de que soy un privilegiado por poder decirlo con la boca llena. Necesitaba ese calor después de haberme sentido muchas veces tan solo y con la autoestima por los suelos, de vivir cada día con la presión de saber que estás siendo permanentemente cuestionado en tu propia casa, de sentirte un fracasado en lo laboral y en lo sentimental.

Además de todo eso, mi madre me ha hecho un bocadillo de tortilla de patatas para la merienda en el trabajo. Y lo demás son cuentos.




32 comentarios:

Anónimo dijo...

Me alegra leer esto, de verdad. Creeme que te comprendo en lo del calor de la familia y los amigos, cuando uno esta mal se agradecen muchisimo ese apoyo, es más, llegas a conocer cosas de la familia y los amigos que posiblemente ni uno sabia.

Me alegra mucho, de verdad¡¡¡.

Biquiños¡¡¡

Pepe Castro dijo...

Así es, Mohikana, es cuando vienen mal dadas cuando cada uno se pone en su lugar.
Un beso.

El Profe dijo...

Hola Pepe, cuanto me alegro.

SAludos

Pepe Castro dijo...

Gracias, Renegao.
Un abrazo.

Anónimo dijo...

Me alegro,

Anónimo dijo...

POR FIN !!!!! Imagino que sabrás quién soy. Yo también creo que el tiempo pone a todos en su lugar. Estaré aquí siempre... como siempre...

Jota dijo...

No sabes cuánto me alegro, Pepe. En tu espejo se deberían mirar muchos/as, porque es un ejemplo claro de que la suerte te puede cambiar de un día para otro, aunque no es todo suerte, eh?. Te has preocupado de buscarte ese coche y has seguido buscando un curro, no te has quedado en casa lamentándote de tu suerte y eso es para quitarse el sombrero. Un abrazo.

P.D.: Lo mejor de todo, sin duda, el bocata de tortilla.

Pepe Castro dijo...

Anónima:
Me hago una idea de quién eres. ¿Ves como el que la sigue la consigue?
Ya sé que estás, siempre lo he sabido.
Un beso, mana, te quiero.

Jota:
Sí, la suerte hay que buscarla, sin duda. Difícilmente nadie te da nada hecho, pero tener quien te eche una mano, como en mi caso, lo facilita todo mucho.
Ah, el bocadillo, es-pec-ta-cu-lar.
Un abrazo.

Corpi dijo...

Caguendeú Pep, no saps lo content que estic de que ens digues que les coses comencen a canviar, i que són per a millor. Et desitge de veritat que continuen així i que isques endavant després de tanta calamitat com has passat. Si necessites alguna cosa no deixes de demanar-la que ací ens tens per al que faça falta.
Reb una forta abraçada.

Pepe Castro dijo...

Benvolgut Corpi:
Això ho hem de celebrar davant unes birres cualque dia d'aquests.
Una abraçada amic, i gràcies per estar sempre pendent i donar-me tant de suport tantes vegades.

Eco dijo...

Me alegro un montón, que lo sepas. Espero que todo siga mejorando. Ya tenía ganas de saber de ti, y es perfecto que aparezcas con tan buenas noticias. Desde luego, la tortilla de patatas ayuda siempre.

Besos

Pepe Castro dijo...

Aspirante:
Sí, jo, ya tocaba contar algo positivo, creo yo.
Gracias por ser una incondicional de este rinconcito, guapa.
Un besote.

Alfie dijo...

Bueno veo que empiezas a levantar cabeza, de lo cual me alegro.
No todo va a ser malo y espero que desde ahora todos solo contemos alegrías.
Venga un abrazo

Pepe Castro dijo...

Espero que sí, Alfie. Aunque no sea todo, ya me conformo con que algunas cosas vayan mejorando.
Un abrazo, tío, gracias.

Anónimo dijo...

Me alegro de que te empiece a ir bien, tus ultimos escritos eran bastante preocupantes

Dejame que te cuente dijo...

madre mia.....que sorpresa me he llevado pepe...
desagradable sorpresa.....
te hacia aun en lejanas tierras construyendo una vida con tu preciosa familia...y me encuentro con que volvistes a intentar reconstruirte de nuevo en casa....ç bueno pepe...lo importante es que todos esteis bien...o al menos lo intenteis hasta conseguirlo...
te mando un abrazo...y te deseo lo mejor...de verdad y de corazon...

Pepe Castro dijo...

Rafa:
Sí, por fin la suerte está cambiando. Gracias por leerme y preocuparte.
Un abrazo.

Fire:
Ya ves, en tan poco tiempo todo lo que puede pasar, hoy estás aquí, mañana allá, y pasado quién sabe.
Pero como bien dices, lo más importante es que todos estamos bien, y contándolo.
Muchas gracias, guapa, y un besote muy fuerte.

Bugman dijo...

¡Aupa Pepe!

pati dijo...

Me alegra haberte encontrado con ese ánimo. Pero si decaes, también me verás por aquí y hasta puede que te mande un bocata de tortilla -obviamente, nunca como el de una madre ;)- que para eso estamos a tiro-piedra :D

Ánimo con lo de la niña. Disfrútala a tope cuando la tengas todita para ti!

Besos :)

Anónimo dijo...

Bueno eso esta pintando mejor, me alegro q la cosa se encarrile, pero lo mejor lo de tu madre
Ainssssssssss si no fuera o fuese por nosotras
Yo a la mia le preparo unos mini pulgas de paté con queso y loncha de salchichón que se relame enterita en el desayuno, jjejej
en serio suerte
muakkkkkkkkkkkk

Pepe Castro dijo...

Bugman:
En eso estamos, amigo, poco a poco.
Un abrazo.

Pati:
El bocata anima a cualquiera, no insistas que te tomo la palabra, jeje.
Gracias por pasarte, vuelve cuando quieras.
Un besote.

Bolero:
Hace poco leí que uno es niño mientras vive su madre, que gran verdad.
Un besote muy fuerte.

Crika dijo...

gracias por tu comentario en mi blog, te seguiré de cerca, porque veo que me llevas ventaja y seguro que puedo aprender algo del camino que tú ya has recorrido previamente. Por cierto, me encanta White snake....pero la canción Is this love? ahora mismo no me va bien, me quedo con esta ;)
un besote

Pepe Castro dijo...

Gracias a ti por tu visita. Camino sí que he recorrido, sí, dos veces de momento. No creo que sea como para que nadie aprenda, creo que hay que aprender de las propias experiencias. Aunque si sirve por lo menos para ayudar a ver las cosas desde perspectivas diferentes, desde otra dimensión, pues estupendo.

Otro besote pa ti.

Patri dijo...

"Me he dado cuenta de lo importante que es tener una familia y unos amigos que se preocupan por ti. Saber que están ahí para lo que sea, sin condiciones. Y de que soy un privilegiado por poder decirlo con la boca llena. Necesitaba ese calor después de haberme sentido muchas veces tan solo y con la autoestima por los suelos, de vivir cada día con la presión de saber que estás siendo permanentemente cuestionado en tu propia casa, de sentirte un fracasado en lo laboral y en lo sentimental."

El otro día cuando leí este párrafo casi me echo a llorar... Seguimos sintiendo lo mismo cariño.

Besotes y a seguir con una sonrisa ^_^

Pepe Castro dijo...

A partir de ahora, p'arriba. Los dos.
Un beso, canariona linda.

dijo...

me alegro mucho el ver q las cosas han mejorado, dios aprieta pero no ahoga!!! Suerte!

Pepe Castro dijo...

Pues yo me he visto casi asfixiado del todo, jajaja. Pero aquí seguimos.
Muchas gracias, maestro, un abrazo.

Joelma dijo...

Otra vez más machaque de ponerse como víctima...uf, a veces pienso que realmente necesitas ayuda pero desde mucho, porque eso no es normal. Me comparo a ti y ingreso en un sanatorio... ¿No has paradp para pensar que mucho de lo que hay tienes tu la responsabilidad de no haberlo hecho cómo debía? Estoy cansada de oir que sientes falta de la niña y es curioso que aquí no la cuidabas estando en la misma casa... ¡muy curioso! Me estas enfadando mucho con tus comentarios. Tienes mucha cara.

Pepe Castro dijo...

Sí, Joe, sí, más de lo mismo, como siempre. Me sé la cantinela de memoria.
Cuídate, y cuida de la niña.

ninfasecreta dijo...

Pégame un poco de tu suerte... anda, joooo

Besos, me alegro mucho por ti.

ninfasecreta dijo...

Pégame un poco de tu suerte... anda, joooo

Besos, me alegro mucho por ti.

Pepe Castro dijo...

Para eso nos vamos a tener que arrimar un poco más. Por mí encantado...
Gracias, tesoro, un besote.